|
|
YORGUN IRMAK
Öykü
Babam, sanki sarsılarak uyandırıldığı derin uykudan tam kopamamış gibi şaşkın ve dalgın, uzak, çok uzaklara bakıyor, pek çok kişinin ortasında nerede olduğunu anlamaya çalışıyor. Sadece bana değil, onu ziyarete gelen herkese, yıllarını geçirdiği eve de yabancı. Kayboluşun, acının, kederin gözlerinde iyice belirginleştiği, koyulaştığı belli oluyor. Sanki sis çökmüş bir ormanda yolunu kaybetmiş, yetim ve yapayalnız bir köşeye çökmüş öylece oturuyor. Titreyen başı, hafif kayan gözleri ve bembeyaz sakalıyla, etrafındaki her şeye yeni, tuhaf, anlaşılmaz nesneler olarak bakıyor. Öyle gölgeli, şaşkın...
|
|
